Вось праект (ці праектны цыкл) скончыўся.
Па-першае, трэба павіншаваць - вы малайцы! Па-другое, трэба прааналізваць, што вось гэта ўсё было. Варта гэта зрабіць, каб потым вашыя праекты былі лепшымі і патрабавалі менш нерваў ад вас, каб далей расці як мэнэджар.
Кожны праект унікальны, таму няма універсальнага падыходу для аналізу, але ёсць асноўныя моманты, якія варта адзначыць.
Унутранны аналіз – асноўны пункт сбору экспертнай інфы. На гэтым этапе варта сабрацца з камандай каб падумаць, што адбылося.
Моманты, якія варта прааналізаваць (спіс не поўны, але дадатковы):
- Ці не было аўралаў? Калі былі, то чаму? Што менавіта не паспявалі зрабіць, дзе было недастаткова рэсурсаў (у тым ліку часу, людзей)?
- Ці ніхто падчас праекту не выпаліўся? Ці не было псіхалагічных форс-мажораў? У якія моманты хтось з каманды адчуваў дыскамфорт?
- Што па бюджэту? Хапіла грошаў? Ці засталося? Ці ў нейкіх частках патрацілі менш/больш, ніж планавалася?
- Што па часе? Якіх дэдлайнаў не атрымалася прытрымлівацца? Чаму?
- Ці прышло столькі людзей, колькі планавалася? Ну і варта зноўку прайсціся па пытаннях з трэцяй часткі гэтага курсу.
- Ці ўсё спраўдзілася? Ці нешта пайшло не па плане?
Як можна гэты аналіз рабіць?
- Брейнсторм — збіраемся разам і калектыўна накідываем, што не падабалася, дзе бачым праблемы, што з імі рабіць.
- Інтэрвью — часам цяжка бывае распавесці пра некаторыя праблемы, бо яны могуць абразіць іншых. У такім разе, варта вызначыць аднаго чалавека, які апытае ўсіх тет-а-тет, паглядзіць, што ды як і зробіць рэзюмэ праблемаў, якія ўжо можна будзе вырашаць. Такім жа чынам можна збіраць версіі для вырашэння дэлікатных праблемаў, калі, напрыклад, брейнсторм немагчымы.
Вонкавы аналіз — просты фідбэк ад адрасатаў мерапрыемства. Часам удзельнікі, ды й проста вонкавыя назіральнікі, могуць пабачыць праблемы, якія не былі відавочнымі пры аналізе ўнутраным. Таму варта ісці такім шляхам:
Пасля ўсяго, ці нават падчас праекта, варта спытаць ва ўдзельнікаў што ім спадабалася, а дзе былі праблемы. Каб зрабіць пытанне прасцейшым, можна разбіць праект на часткі: «што было ок/не ок з арганізацыяй? З камунікацыяй? Ці было камфортна?». Часта такія допыты даюць даволі нечаканыя і цікавыя рэзультаты! Варта заўважыць, што такія апытанні не павінны займаць больш, чым пяць хвілін, інакш удзельнікам можа быць проста лянота іх праходзіць.
Прыблізна па той жа схеме варта было б апытаць якогась знешняга гледача, які мае праектны досвед. Такога таварыша было б выдатна мець, бо ён мог бы папярэдзіць загадзя пра рызыку неспадзяванак і зрабіць больш глыбокі аналіз.
АЛЕ! Трэба мець на ўвазе, што ўдзельнікі праекту не вельмі знаёмыя з вашымі рэсурсамі і рэальнай сітуацыяй у арганізацыі. Таму да такой крытыкі варта ставіцца як да пажаданняў, добрага вектара развіцця, але дакладна як не да прысуда вашай ідэі. Ды й увогуле, памылкі — гэта нармальна, а калі вам на іх паказваюць, то гэта нават шыкоўна — ня трэба іх самастойна шукаць. Галоўнае, калі вы пабачыце памылку, трэба думаць, як яе вырашаць і ў будучыні не рабіць.